Sjock #43 Festival dag 3 Poeylehei Gierle (08-07-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisation: Sjock © Rootsville 2018

 

Nog een allerlaatste keer oorlog voeren op deze 43ste editie van de 'Rock 'n Roll Highlight of the Year'. Tot dusver hebben we al 26 muzikale concerten kunnen beleven hier op de Poeyelhei en staan we dus paraat voor de laatste 18. Geen plezierreisje in deze hitte maar alles voor de muziek en de fun. We beginnen de dag met een stukje vers fruit :-)

De laatste dag van deze oorlogvoering begint op de main stage met 'This Means War'. Met als een gezamenlijke liefde voor punkrock besloten Bert Van Dyck, Robbie Jennekens, Hugo Geerlings, Carlo Geerlings en Dries Van Dyck zich te verenigen en ontstond zo de BENE band 'This Means War'. Pirates Press Records deed deze punkers onmiddellijk een contract ondertekenen.

Vlaamse punk op dit Vlaams punk-rock festival en meteen kunnen die van "This Means War" een statement maken met hun "Sailing Anarchy". De zanger van de band is niet onmiddellijk stem vast en lijkt wel de nacht ervoor te hebben doorgezakt maar de energie lijkt nog voldoende op peil om de eerste festivalgangers van vandaag te entertainen...wij maar steen en been klagen over de hitte maar die bands staan hier pal in de verschroeiende zon te werken... This means war!

Binnen in de tent krijgen na deze punkers het meer geluidsvriendelijke 'Texarkana Trio'. Ook dit trio met Pascal Snijders, Ron Wouters en Jeroen van Delden is een samenwerking tussen de Lage Landen. Deze band ontstond na een gezamenlijk optreden in Antwerpen. Let's have some rockabilly now.

Meteen ook aanstekelijke en echte rockabilly met Bob Luman's "This is The Night" al zijn we nog tamelijk ver af van de nacht. Met een flinke dosis carl Perkins met nummers als "Honky Tonk Gal" en "You Can Do Me Wrong" kwijten dit trio zich bijzonder van hun taak en wordt de "Titty Twister" al voldoende bevolkt door de Cats & Kitties. Twee vliegen in één klap, al vluchtend voor de zon om zo te genieten van deze fijne rockabilly en hun "Shotgun Boogie".

Ook vandaag bezigheden op twee verschillende podia en zo komt op deze laatste dag de 'Bang Bang Stage' terug op de proppen. Eerts gaan we echter richting mainstage voor 'Mind Rays'. Sis, Christophe, Mikel en Jean-Michel hebben als gezamelijke oefenplaats de stad Gent en mixen Indie met Punk toestanden.

"Still & All" is hun opener hier op Sjock maar is alles behalve stil. Deze 'inlandse punk rock' is van een meer dan behoorlijk niveau en dus komt er met nummers als "The Ropes" en "Follow Suite" ook al meer dan voldoende deining op te merken voor dit podium.

Alvorens de earplugs terug verplicht worden gaan we eerst nog naar de 'Bang Bang Stage' voor 'Lil' Sal & The Wildtones'. Buddy ‘Lil’ Sal’ Salomonson, Okke de Boer, Laurent Portier en Jan ‘JJ’ Kramer komen van bij onze noorderburen en kwamen deze rockabilly band op te richten in 2014 en brengen voornamelijk eigen nummers met groeten uit Amsterdam.

Met hun "Wildcat" roepen ze alle katjes tot vooraan het podium wat hen nog lukt ook. Sterke set rockabilly met nummers als "So Blue" al is "Run Chicken Run" nu eens eentje van Link Wray. Toch een bijzonder fijn inatiatief van Sjock om hier mindere en nog onbekende goden hun ding te laten doen.

We haasten ons naar de tent voor het optreden van 'Pat Reedy and the Longtime Goners'. Country uit Baton Rouge met de 2 songwriters Pat Reedy en Ronnie Aitkens. In hun zog volgden ook nog John James, Dan Cutler, Tony Frickey, Micah Hulscher en last but not least Caitlin Rose. Ze brengen een mix van swamp-pop, blues en traditionele cajun en zydeco. Een eerder traditioneel geluid en dus mogen de decibels een beetje lager.

Met "Rootsville" waren we al getuige van één van hun aller eerste concerten op Vlaamse bodem en dit in de Ghentse "Missy Sippy" (concert report). Traditionele country met een soms een drive van je ne sais quoi maakt dit optreden best te smaken met nummers als ‘Burgundy In The Rain’, ‘Big Wheels’, ‘The Losing Side’ of ‘Tallest Man In Tennessee’.  Met op het einde een nummer als "Coal Train Blues" weten Pat Reedy en de zijnen iedere twijfelaar over de streep te trekken en kunnen ze met een goed gevoel terug richting States. Opmerkelijk was wel dat deze outlaw cowboy geen whiskey lustte ;-)

Ik opteer terug om eerst mijn tent op te slaan aan de mainstage voor een ontmoeting met 'No Fun At All'. Deze rockpunk formatie uit Zweuden zijn al ouder rotten in het vak. Alleen bassist Henrik Sunvisson is echter van de in 1991 opgerichte band nog actief. Een band die ook na het splitten in 2001 daarna verschillende herstarts kende. Verder bestaat deze 'No Fun At All' vandaag nog uit Stefan Neuman, Ingemar Jansson, Krister Johanssen en Kjell Ramstedt. De naam van de band werd ontleend van de Iggy Pop song 'No Fun'.

Volgens de 'specialist van dienst' zouden het veelal sing-a-longs gaan worden al heeft na het aanhoren van nummers als "Strong and Smart" en "Perfection" de definitie van deze term voor mij een gans andere betekenis en bleef de kreet "Wow and I Say Wow" toch wat achterwege.

Aloha Sluts, yep dat zegt misschien al genoeg :-) Arny, Eric en Johnny komen uit het land van de tulpenbollen en brengen een mix van surf en rockabilly in een trashy jasje gegoten. Het is haast niet te geloven maar deze 'Ollanders' vonden elkaar in Las Vegas tijdens het 'Viva Las Vegas Rockabilly Fest' in 2014. Een jaartje later brachten ze al hun debuutalbum op de markt.

Met hun "Aloha Team" steken ze al vlug wat animo in het set al hadden we wel even moeten wachten op de drummer. Die was even in 'sjock' van dit event en had het allemaal rustig in zich opgenomen. Ik ben altijd wel voorstander van een flinke dosis surf zeker als er werk van Dick Dale aan te pas komt. Dus laat maar komen die "Misirlou" od "Pipeline" van The Chantays uit 1962. Een 'pipeline' konden ze hier op Sjock ook meteen leggen naar den tap.

'The Wize Guyz' zijn hier in dit kleine landje ook al lang geen onbekenden meer. Chris Bird, Rebel, Ozzy en Gluck brengen rockabilly vanuit Oekraïne. Voer dus voor de Cats & Kitties hier aanwezig op Sjock. Sinds hun ontstaan in 1999 is hun sound toch enigszins lichtje gewijzigd van psychobilly naar rockabilly en dit heeft te maken met enkele wijzigingen in de bezetting. Ongetwijfeld zal de tent in een danstempel veranderen met deze slimme gasten.

Met nummers als "Do The Crab Bop" en "Midnight Cruise" is de tent al meer dan behoorlijk gevuld en krijgen deze 'The Wize Guyz' het respect dat ze verdienen. Helaas is het na "Baby Let Me Rock" en "Crazy Bop" meer dan...enough ;-)

Geen keuze te maken nu en recht richting mainstage voor 'Nick Oliveri's Death Electric Band'. Deze punker komt uit Los Angeles en stamt af van de 'Palm Desert Scène' uit Californië en speelde ook lange tijd bij de 'Dwarves' maar ook 6 jaar bij 'Queens of the Stone Age'.

Ik zou wat graag enkele van zijn teksten te komen ontleden maar helaas waren die voor ondergetekende ver van verstaanbaar. Wel kregen we te verstaan dat het hier veelal covers betrof zoals eentje van de 'Queens of the Stone Age', "Bleed Alright" van The Dwarves en "Endless Vacation" van de Ramones. Opmerkelijk was ook dat deze Nick Oliveri er behoorlijk vlug de brui aan gaf. Later merkten we op dat ze nogmaals aan de bak moesten als de Dwarves.

Hierna staan we weer voor de keuze tussen de 'Titty Twister' en de 'Bang Bang Stage'. Eerst maar naar de tent voor de headliner 'James Intveld and the Honky Tonk Palominos'. Deze rockabilly cat is naast muzikant ook nog acteur en film director. Eigenlijk, feitelijk is hij Nederlander maar James verhuisde met zijn ouders al op zeer jonge leeftijd richting Californië. Samen met zijn broer Ricky Intveld speelde hij eerst bij de 'Rockin' Shadows'. James speelde ook een tijdje bij 'The Blasters'.

Eindelijk ook de nodige dosis 'Twang' hier op Sjock. Later blijkt dat James Intveld hier op Sjock toch een van zijn betere concerten komt af te leveren. Een concert met een hoge dosis aan diversiteit van country en rock 'n roll. Dus ook op het appel een 'Cash'ke' met "Folsom Prison" en wat gezegd van Tony Joe White zijn swamp boogie "Polk Salad Annie".

Van plant 1 naar plant 3 voor 'Captain Kaiser'. Een punkrock formatie uit de plaatselijke Kempen met Sascha, Maarten, Senne, PDK en Seeb die deze band kwamen op te richten in 2016. Vers bloed nog dus voor de punkscène. Best degelijke en zelfs verstaanbare punk rock van deze formatie hier in de verschroeiende hitte op en voor het piodium. Onder hun talrijke fans ook een behoorlijke delegatie van de 'Turbojugend'

Nog maar pas Nick Oliveri verteerd en daar zijn de 'Dwarves' al. Hardcore Punk uit Chicago met in de bezetting Blag Dahlia, HeWhoCannotBeNamed, Rex Everything, Fresh Prince of Darkness en Dutch Ovens blijkt duidelijk verstoord en dus krijgen we de voorgaande 'Death Electric Band' maar dan met een andere frontman. Een band met heel wat splits en een zeer obscure verleden.

Eindelijk kan ik een vergelijk gaan treffen en dit is dat de punk tussen deze van Nick Oliveri weinig of niets verschillen. Op het menu nummers als "Take Back The Night" en het zeer ophitsende "Motherfuckers" waardoor de 'stewards' van de frontstage vol aan de bak moeten. Da akkoorden die bleven hetzelfde, dus alles in...?

Terug een keuze makend beland ik nu bij Nico Duportal & His Rhythm Dudes. Deze in Grand-Synthe wonende Nico Duportal is alom gekend en zag ik ook nog recent in het Ace Café te Reet (concert report). Daar ontdekte ik dat hij naast een steengoede muzikant ook nog een bekwaam proever is van Orval en Karmeliet. We zouden hem haast al Belg in de armen kunnen sluiten. In het voorjaar van 2019 komt zijn nieuwe album uit met daarop enkele heerlijk soulvolle pareltjes. Nummers waarvan we er vanavond wel enkele zullen van te horen krijgen. Zijn Rhyhtm Dudes bestaan uit bassist Thibaut Chopin, a là batterie Pacal Mucci, Olivier Cantrelle aan de keys en de blazers Alex Bertein en Sylvain Téjérizo. Six rockin' daddy's.

Ik reken mezelf sinds een paar jaar tot de 'die hard fans' van deze fransoos. Behaagelijke rhythm 'n blues en niet het minst merkbaar dat hij van bij onze zuiderburen komt weet Nico Duportal de tent aan het dansen te brengen. Zijn "Don't U See" is een meer dan uitnodigende binnenkomer en kan hij zo ook weerom nieuwe fans bekoren. "Polish Woman" en "Guitar Player" uit zijn gelijknamig album uit 2016 zijn een certitude op de concerteb van deze Nico Duportal & His Rhythm Dudes". Voor de fans zijn er ook al enkele nummers te aanhoren uit het nog samen te stellen album waarvoor ze in oktober de studio in trekken. Nico, he's a real rockin' papa en het heugelijk nieuws is er dat hij strakses nog eens zal aantreden, ditmaal als begeleidingsband van de nog onbekende Bailey Dee.

Volgende hoofdact op de main stage zijn niemand minder dan "Pennywise". Net als de titel van hun laa'ste album "Never Gonna Die" kan je dit ook als een vaststelling gaan aanzien. De band is in 1988 opgericht door gitarist Fletcher Dragge, bassist Jason Thirsk, zanger Jim Lindberg en drummer Byron McMackin en ontleent zijn naam aan een personage uit het boek 'It' van horrorschrijver Stephen King. Het eerste album, Word From The Wise/Wildcard, komt uit in 1989 en bevat acht nummers waaronder een cover van Stand By Me. Het tweede album, Pennywise, komt uit in 1991, het derde en het vierde album volgen in 1993 (Unknown Road) en 1995 (About Time). Na de zelfmoord van bassist Jason Thirsk leek het er even op dat ook de groep zou ophouden te bestaan.

Overbevolking nu aan de 'main stage' en het zullen zonder meer overuren worden voor de altijd even vriendelijk blijvende stewards. Sjapoo! "She Said" is een knipoog richting Cramps en "Never Gonna Die" de titeltrack van hun recente album maken dat de weide hier bijna hysterisch wordt. Sterk is uiteraard ook Ben E King's "Stand By Me" en met hun original "Bro Hymn" krijgen we mede door de algemene samenzang een kippenvel moment. Iedereen 'on stage' voor dit toch wel memorabel concert van deze "Pennywise".

De Ghentse formatie "Black Up" heb ik als enige band aan me voorbij laten gaan mede door het backstage vertoeven met Nico Duportal en misschien ook omdat we aan een rust moment toe waren. Hun no-nonsens postpunk en rock 'n roll zal dus voor een andere keer zijn. Misschien op Sjock #44? Skoesjmie ;-)

Nog 3 stuks te gaan en allereerst volgt de nieuwe Nederlandse Rhythm 'n Blues sensatie Georgina Peach and the Originators hier in de "Titty Twister". Een formatie met daarin naast de bevallige Georgina Peach onder meer ook nog Jerome van Gasteren, drummer en andere helft van de Ciggaars, Darryl, bassist Martin Ubaghs en baritone saxofonist Evert Hoedt. Georgina Peach aka Cherri Ado komt gewoon uit de gemeente Venlo maar heeft voor de rest alles mee om het te gaan maken met of zonder deze 'The Originators'. Uiteraard is de inbreng van blazers bij deze sprankelende rhyhtm 'n blues niet versmaden en ben ik al fan als ik de instrumenten nog maar zie staan.

Klassiekers als 'No More' en I'm On My Way' doen me terug in het popcorn tijdperk beleven en maken van haar aantreden hier op Sjock een gemoedelijke en dansbare gebeurtenis. Maar dan!!! dan kwam er Etta's 'Id Rather Go Blind' en dit hadden ze niet mogen doen. Afblijven van die handel want ik heb zelden of nooit een versie kunnen aanhoren die als voldoende kan worden bestempeld. Ook de Motown klassieker 'Sugar Pie Honey Bunch...I Can't Help Myself' viel een beetje tegen. We kunnen en mogen ook een streng zijn na een overdosis punk. Verder houden zo die handel en werd het zo terug alom genieten van deze nieuwe aanwinst op onze podia.

Tijd voor de afsluiter op het grote poidum en dit is in het gezelschap van 'The Descendents'. Welk genre? Punk uiteraard en dus ook de mogelijkheid om de wolle weide nog eens uit de bol te laten gaan. Deze Amerikaanse punkers komen uit het zonnige Californië al krijgen wij hier ook al een hele tijd voldoende ondersteuning van dat hemel lichaam. De band werd opgericht in 1977 door gitarist Frank Navetta, basgitarist Tony Lombardo en drummer Bill Stevenson. In 1980 schakelden ze Stevensons schoolvriend Milo Aukerman in als zanger en presenteerde de band zichzelf vanaf toen als een echte punkband.

Al meteen van met "Suburban Home" en "Everything Sux" gaan de talrijke fans hier in extase en wordt het voor de stewards nog een allerlaatste keer afzien geblazen. "Hope", "Testosterone" en "Victim of Me" het lijken voor een leek onbegrijpbare teksten maar duidelijke meezingers voor de die 'hards.' .Voor 'The Decsendents' werd het een set van een vol uur en voor hun horde fans hier aan de main stage, voor die werd het één lang orgasme. Thank You Descendents is niet zomaar een dankbetuiging maar ook de twee laatste nummers van hun aantreden en zo gaat iedereen hier bijna in sjock :-).

Eventjes was er paniek ontstaan doordat er op de afgedrukte 'timetable' geen "Bailey Dee" stond vermeld maar gelukkig wel in het overzichtelijke programma boekje van den Hans. Ook MC Franky kwam met de onheilspellend mededeling dat het hier na deze Bailey Dee erop zat voor editie #43 van Sjock. Tijdens het zinderende optreden van 'The Descendents' waren "Nico Duportal & His Rhythm Dudes" aan het repeteren geslagen want geloof het of niet, het was hier op Sjock dat ze voor de allereerste keer deze uit Chicago afkomstige Bailey Dee kwamen te ontmoeten. Weer een straffe zet van Tom Brando om deze kleppers samen te brengen.

Een certitude is wel wanneer je opteert voor een Nico en de zijnen als begeleidingsband dan zit je gebeiteld. Met "Wistle Bait" en "Tip Toe Boogie" weet deze Bailey Dee meteen iedereen in de 'Titty twister" voor zich te winnen. Ook zijzelf was onder de indruk en solliciteerde zo om al in België te blijven, nu nog enkel een man vinden :-). Het rauwe van haar stem lijkt wel een beetje op die van Wanda Jackson en haar sound is een mix van rhythm 'n blues, rock 'n roll en jawel blues zoals op SBWII zijn "Help Me". Ook haar eigen originals als "Voodoo" bevalt ons ruimschoots en zo krijgen we weerom een revelatie hier op Sjock. Vermelde ik niet Wanda Jackson? wel 'Let's have a Party!!! met dank aan de Nico.

Violà, Sjock 43 zit er weer op en zoals steeds weer werd het weer een enorme beleving hier op 'Poeyelhei'. Nog eens bedankt aan de organistatie om dit huzarenstukje weer in elkaar te bosken en met telkens een programmatie die tot de verbeelding spreekt kunnen Gunter, Hans & co al weer meteen aan de slag voor editie 44, en voor de twijfelaars...Punk is alive and kickin'!

Bedankt aan ook diegene die in een onbewaakt moment de instellingen van mijn fototoestel heeft zitten veranderen. Ver van professioneel en enorm kinderlijk!!! Daardoor enkel zwart-wit foto's van deze dag 3...THX en dus tijd voor een bluesje als 'The Jealous Kind' van Etta James of is het de 'Copy Cat' van Plato.

eat this, motherf*ckers

CHEERS TO SJOCK

Black...and white, it's beautiful too ;-)